Στην Ελλάδα, τα ζητήματα που σχετίζονται με την γλωσσική ή άλλη ετερότητα των ελλήνων πολιτών έχουν για πολλές δεκαετίες μπει στο περιθώριο των εξελίξεων της επιστημονικής σκέψης και κοινωνικής έρευνας. Αυτή είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή, η οποία στις μέρες μας έχει εξαντλήσει την δυναμική της. Και αυτό, διότι το τέλος του ψυχρού πολέμου έφερε επειγόντως στην ευρωπαϊκή πολιτική ατζέντα τα ζητήματα της ετερότητας συνδέοντας τα με τρεις ευρύτερες πολιτικές στρατηγικές. Αυτή της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, της διασφάλισης της ειρήνης και της πρόληψης των συγκρούσεων και τέλος την στρατηγική της διαφύλαξης της ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη γλωσσική διαφορά.

Η δημιουργία του Κέντρου Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων αποτελεί μια κύηση αυτών των καιρών και ως τέτοια εντάσσεται μέσα στην προοπτική διαλόγου και προβληματισμού που πηγάζει αναπόδραστα από αυτές τις συνθήκες. Η πολυσυλλεκτική θεωρητική εγκυρότητα και ο διεπιστημονικός χαρακτήρας της σύνθεσης των ιδρυτικών μελών του ΚΕΜΟ, καθώς και αυτών που εντάχθηκαν στη συνέχεια, αποτέλεσαν το αναγκαίο εχέγγυο το εγχειρήματος.

Τα τελευταία χρόνια καθώς προσπαθούσαμε να βάλουμε τις βάσεις αυτού του διαλόγου με γνωστικό αντικείμενο το μειονοτικό φαινόμενο και τα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν για την κοινωνική θεωρία και επιστήμη από τη μελέτη της ετερότητας, σίγουρα δεν είχαμε στο νου μας την δυναμική του εγχειρήματος στην ολότητά της. Το ότι το θέμα είναι δύσκολο το ξέραμε. Αλλά όλα τα δύσκολα θέματα (πρέπει να ή μπορούν και) απομυθοποιούνται.

Όλες οι θεματικές